Music From The Guardhouse heeft twee thema’s.

De a-kant is een stilleven. De uitbeelding van het leven, uitgestraald door de parasolden. Een naaldboom in de vorm van een parasol, voorkomend rond de Middellandse Zee. Een boom met een prachtige vorm- en beeldtaal. Als aantrekkingspool voor vele vragen en antwoorden, voor leven.

De b-kant is de lofzang over de vrouwelijke vormen van een vulkanisch eiland. van mooie, sensuele glijdende bewegingen. Deze kant is ontstaan zowel als een antwoord op Toru Takemitsu’s ‘Coral Island’-composities, als na een vergelijkende studie van mythologieën van diverse Mela / Micro / Polynesische volkeren die telkens teruggrijpen naar de vulkaan als de oer-vrouwkracht. De eeuwige anima aanwezig in ons allen.

***

Martens Moana koos ervoor een landschap op te bouwen met kunstenaars waarvan de ideeën hem na aan het hart liggen, van kunstenaars die staan voor een totaalvisie op hun kunst. Stuk voor stuk “landschapsartiesten” (in de minst letterlijke zin van het woord), waarbij telkens de poëtische waarde de techniek overstijgt.

***

De kunstenaars in combinatie, allen soms hopeloos én tegelijk dankbaar opgesloten in een tijdsvak, geven een mooi beeld van een “denkbeeldige elpee” die Martens morgen zou kunnen opnemen. Een plaat refererend aan tal van literaire, natuurlijke en maatschappelijke thema’s. Een plaat met directe in indirecte verwijzingen. Een plaat die de kracht bezit om vooruitstrevende ideeën te verbinden met de diepte van een blijkbaar meer en meer verfoeid begrip als “schoonheid”. Avant-gardisten met een hang naar schoonheid, zoals de heerlijke Sonic Arts Union multimediaal deze zoektocht ooit aanvatte. Of zoals de magisch-realisten ook wel eens durfden zeggen “wit is altijd schoon”.  

Spencer Clark is een neoromantische muzikant die met zijn naar Coltrane neigende composities een obsessie met P D Ouspensky’s visie op natuur - bewustzijn belichaamt.

Floris Vanhoof, cineast-muzikant die klanken brouwt “om in te wonen”. Die een unieke geluidssignatuur ontwikkelde, mede gevormd door zijn werk in de Structurele Cinema.

Olivier Schrauwen streeft via zijn beeldtaal (Olivier is van metier striptekenaar) naar een vernieuwende vorm van popmuziek. Met melodieën, afgemeten op de lengte van een beeldband. Composities als een pagina uit een stripboek.

Messiaen (uitvoering Ivo Delaere) zwierf ooit door heel Frankrijk om elk vogelgeluid op te tekenen, en dit omzette in prachtige pianocomposities. Niet omdat hij de natuur zo mooi vond, maar omdat hij vond dat de mooiste muziek deze was gecreëerd door God. Dus door Zijn schepping, de Natuur. Of hoe een kleffe insteek kan leiden tot prachtige inzichten. 

De jonge pianist Ivo Delaere (1987) onderscheidt zich als een virtuoos en fijnzinnig musicus. In zijn heldere interpretaties weet hij steeds een intelligente benadering perfect in balans te houden met een directe emotionele communicatie. Geoffrey Madge noemt hem “a musician not to be missed”!

Joris Martens zet multimediaal zijn obsessie voor onder andere de vormen van bergen en rotsformaties om in een diepere beeldtaal die tegelijk poëtisch, zalvend, naïef, abstract als stimulerend is.

Ada van Hoorebeke is een kunstenares die prachtige landschappen opbouwt met elementen uit de vier windstreken. Voor wie elke kleur de kracht bezit van het al. Die prachtige installaties bouwt met een combinatie van eigen en “geleende” werken. Dit idee is zowat de blauwdruk van deze happening. Voor deze initiatie maakte ze een “interactieve” installatie, voorzien van een soundtrack door Francesco Cavaliere (Sea Urchin, etc) en Eva Van Deuren (Orphan Fairytale, Blops, etc), op geluidsband.

Guy Rombouts zet woorden om in landschappen, letters in schilderijen, taal in beelden.

Joris De Ryckes encyclopedische kennis der natuurlijke wereld vertaalt zich in eigenzinnige beeldende en muzikale collages. Voor deze gelegenheid determineert hij gedurende de ganse dag Klassieke Composities op blokfluit.