Robert Turman (us) was samen met Boyd Rice medeoprichter van de legendarische industrial band NON. In ‘81 raakte Turman de industrial en noise echter beu, en zocht hij een uitweg via minimalisme en tapecollages. Met primitieve elektronica en tapeloops maakte hij uniek traag in en uit fase verschuivende loops met versleten drums, hypnagogic synthlijnen, weirde stemmen en vermangelde radio-opnames.

Met talloze cassette-releases drukte hij een stempel op de diy-cassette cultuur in de jaren 80, maar verdween na enkele jaren van de radar. Tot Hanson Tapes-opperhoofd Aaron Dilloway hem in 2008 uit de vergetelheid viste. De stroom heruitgaves, op o.a Spectrum Spools, Cejero en Hanson Tapes, laat muziek horen die geen scheut relevantie ingeboet heeft en fluks instemt op 21ste eeuwse DIY melancholie.

De Massachutiaan Matt Krefting (us) draait jaren mee in het hedendaags DIY-wereldje als bassist (van o.a. The Believers), poëet, criticus, columnist, tapefetisjist, singersongwriter, ginconnaisseur en algemeen encyclopedist van all things 2000. Zijn cv leest dan ook als een who’s who, met tentakels die reiken van J Mascis, over Thurston Moore tot Scott Foust, Bill Nace en Dredd Foole. In zijn diverse oeuvre zijn de meest recente LPs ‘High hopes’ (Open Mouth) en Lymph Est (kye) twee hoogtepunten. Elk laten ze intieme looptapecomposities horen die het midden houden tussen lo-fi kinderlijk vrij minimalisme, occulte slaapkamerdrones en kapotte fieldrecordings.

JSCA (nl) is, naast een Indiaas cricketstadium, vooral een Rotterdams duo met een voorliefde voor leer en afgewassen Nirvanashirts. De wanhoop voorbij maken Marijn Verbiesen en Michiel Klein (zie de pooprockformatie Sweat Tongue) post-Throbbing Gristle-noise met een korg MS 10, bruine oscillaties, interne feedback en gedesillusioneerde teksten. Postmodern afval dat getuige is dat ook boven de Moerdijk de financiële crisis hard toesloeg.

Op luie zomerdagen, verpozend op een hypothetisch Portugees terras, overvalt ons soms nostalgie naar de tijd toen een goedkope gitaar, drie akkoorden en een luide versterker volstonden om je muzikale geloofwaardigheid op te krikken. Een houthakkershemd en lang haar konden een toegevoegde waarde zijn. Het waren de mooie jaren 90… mooie herinneringen overspoelen ons, aan het vuile bandje uit Seattle waar we die drie kapotgedubde tapes van hadden, aan de zeeën van verveling waarin we oefenden op lullige gitaarsolo’s en aan de onvervuilde lucht in kleine dorpen met onbereikbare, mooie chiromeisjes.

Helaas leven we in 2014, waar geloofwaardigheid staat of valt met encyclopedische muziekkennis, complexe tapeloops, uitgekiende internetmarketing, grootsteedse onthaasting en conceptuele compositie. Quelle chance: daar is Infuse Huddle, om deze historische vergissing recht te zetten!

De feiten: het is powertrio uit de kapotte garagerockscene in Kopenhagen, de frontman is cult held Alexander Olson, van het onvolprezen gedementeerde Girlseeker (en ooit deel van Iceage, die andere band uit Kopenhagen).

Volmacht (be) is nieuwe band van Dennis Tyfus en Floris Vanhoof. Boze en grandioze muziek, hard en weird, laverend tussen powerelectronics en slapstick. De heren pokten en mazelden zich elk in de gevorderde stemtechniek en de modulaire geluidssynthese, en scherpten zich respectievelijk tot archivaris der Oost-Belgische folklore en documentalist der Groot-Antwerpse Ondergrond.

De rurale syntesthetische poëet en de grootssteedse collagekunstenaar vinden elkaar in Volmacht. Ze verwekten een breinkind dat walst zoals enkel homo-erotische macho’s en chaotische estheten kunnen. Verknipte neo-fluxus vervuilt post-manieristisch structuralisme, pure poezie is het resultaat.