Alto Fuero, de vereniging van twee shapeshifters uit de Brusselse/Marseille-conflux, voelt als clubmuziek die door de mazen van alternatieve realiteiten is gesijpeld. De in Frankrijk geboren artiesten Victoria Palacios en Loto Retina vormen het hart en de geest van dit grillige, temperamentvolle wezen wiens vergrijpingen op het podium een ​​soort speculatieve volksdans oproepen, gevuld met krankzinnige fluiten, vloeibare beats en ondoordringbare bezweringen in onbekende talen. Als een buitenaardse versie van Areski & Fontaine oreren deze sybils uit een vervormde toekomst hun goblin-homilies op het beukende drumpad, zodat lichamen smelten en zwaaien in hun aardse grotten.

Aya Suzuki is geen onbekende in de KRAAK-scene en is een van die zeldzame talenten wier virtuositeit voelbaar is door de spaarzaamheid van haar acties, aangezien marimba's, vibrafoons, potten en de grond zelf talloze mogelijkheden bieden voor resonantie en verdieping. Aya is een echte kenner van de componistencanon - met routinematig uitgevoerde stukken van onder meer John Cage en Tom Johnson - en een beproefde, geboren improvisator. Ze doordrenkt haar stukken met een ontwapenend gevoel voor poëzie, met ruimte voor tonen en stiltes, om zich uit te drukken met volledige en eerlijke mogelijkheden. Ze zal zich in de zeer nabije toekomst bij de KRAAK-selectie voegen met een debuutrelease!

Romain Simon is een van de sleutelfiguren van de undergroundscene van Amiens, leidt meerdere muzikale activiteiten en treedt op als een van de hyperactieve bewakers van de onmisbare Accueil Froid Nuke-locatie. Als voormalig/huidig ​​lid van de iconische art-noise outfit Headwar, razende doom screamers La Race en post-apocalyptisch feestduo Me Donner, is Romains solo Bâton XXL een totale belichaming van zijn ongebreidelde energie, uitgedrukt door een aangepast drumstel, bruisende zang, elektronische triggers en gemene sticks. Een percussieve flux om dronken in te verdrinken, waar gestoorde dansrituelen op kunnen volgen.

Projecten die beweren “de grenzen van mannelijkheid en sensualiteit te verkennen” zijn niet bepaald de jam du jour, maar een niet-Talking Head David Byrne wiens herkomst net zo raadselachtig is als zijn gezichtshaar krijgt onbetwistbaar de kans die verkenning te openen. Byrne’s Charmaine’s Names, een beproefde troubadou, is een volledige eenmansband waar zwoele zang, sensuele bas en ontketende sax een gevoel van drama en existentialisme creëren dat doet denken aan Morrisey maar chiller, of Scott Walker maar shroomier. Kom onvoorbereid en laat deze rondzwervende crooner je zwaaien en zwijmelen, hopelijk terwijl je een riem met studs en bijpassende laarzen aantrekt.

Het Oekraïense trio Chillera presenteert ons de heilige drie-eenheid wah-wah, delay en een zwevende maar beslissende ritmesectie die op vakantie gaat in dub, kraut en psychedelische rock. Elke riff weerstaat de verleiding om de leegte te vullen met tokkelende gitaren of dikke orgelmelodien en staat op zichzelf, brengt ons stapsgewijs hoger, leidt ons dieper de droom in, of laat ons even leeg en stuurloos achter. De jams van Chillera zijn een ode aan broze perfectie, aan de stranden van Odessa ~ als een hete, zoute bries die doet denken aan wat zich achter de horizon bevindt en hoop fluistert in kloppende harten.

De Griekse multidisciplinaire kunstenaar en geluidsperformer Daphne Xanthopoulou – kortweg X – is momenteel gevestigd in Oostenrijk en kanaliseert de micro- en de onderkosmos en schetst het ongrijpbare voor aardse wezens. Haar muzikale praktijk maakt gebruik van de term 'elektronische experimenten', waarbij frequenties worden opgevangen als specimens die op bijna atomair niveau worden bestudeerd en harmonieën worden ontleed en in een lus worden geplaatst met een desoriënterend effect. Haar laatste inspanningen, The Plumb Sutra on Bezirk Tapes en Transactions in Time on czaszka (rec.) zijn illustratief voor deze aanpak, met cyclische, verbijsterende composities die plausibele hypothesen presenteren van de sonische multiversums die overal om ons heen op de loer liggen.

Soms hoor je bands die je – zeker na twee jaar pandemische onbeschaamdheid – gewoon heel graag live wil zien. Food People is zo'n band: oude vrienden Lila Matsumoto, Matthew Hamblin en Greg Thomas brengen stilletjes albums uit met hun improvisaties met gitaar, viool, tape, verdwaalde geluiden en spaarzame zang. De resulterende jams schommelen tussen welsprekendheid en chaos met tinten van Vibracathedral Orchestra, waar uitgedoofde drones de uiteenlopende componenten omhullen in een warme, onvoorspelbare omhelzing. Releases op Chocolate Monk, Beartown Records en Cosmovision Registros Andinos en - zeer binnenkort! - Feeding Tube bezegelt de Food People-cultus in wording. Zoek ze nog niet op YouTube :(

Tientallen jaren onderzoek toont aan dat Justice Yeldham het turntablisme tot zijn absolute kern terugbrengt, waarbij de diamanten punt glas langs de weg wordt en pedalen de zorgvuldig ontworpen, geruisloze transformatoren vervangen. Opererend op het randje waar J.G. Ballard Crash bedacht, Ria Pacquée Vlaanderen traumatiseerde en John Coltrane in het Olatunji Centre of African Culture speelde, neemt Yeldham de verbrijzelde ruit voor een blaasinstrument en blaast leven in een systeem dat zijn fysieke integriteit in gevaar brengt. Empathie, walging en vrije improvisatie dompelen kunstenaar en toeschouwer onder in een meditatieve staat van groepspsychose, een overhaaste angst die zowel h(a)unter als h(a)unted in gelijke mate onderdrukt.

Na meerdere weigeringen om gastheer te zijn op KRAAK Festival, accepteerde Maldegems eigen Morthen Kiang eindelijk een aanbod om deel uit te maken van de line-up op de beste manier mogelijk: acid mixer. Overdag bankier en 's nachts een Technics-terrorist, Kiang toonde zijn DJ-vaardigheid tijdens een opvallende set op Meakusma van vorig jaar, waar zijn grootsheid letterlijk werd overschaduwd door een onhandige podiumplanning. Nu krijgt Kiang een goede kans om te schitteren en de boel af te breken: hij heeft acid en booty, Chicago en New York, en welke inbreuken daartussenin ook te vinden zijn. Er is geen manier om niet te profiteren van de vaardigheden van deze man ~ een echt album met zijn eigen composities is ook in de maak, we wachten vol ongeduld!

Zo'n 25 jaar geleden, na een nachtelijke wandeling door de Franse bossen, wilde Tenebras met Nuit Noire een unieke mix van black metal, lo-fi en indierock-stijlen creëren die uiteindelijk bekend zou worden als "Faerie Punk", een muzikale taal. Associaties met vernietiging en depressie worden herbestemd voor hoop en acceptatie. Melancholische melodieën en beklijvende zang vormen het decor voor een concrete maar toch transcendente ervaring van zoeken, voor een slecht gedefinieerde utopie voorbij pijn en vernedering, een veilige ruimte bevrijd van de last van het bestaan, waar N staat voor de nacht, de Nuit Noire-nacht.

De enorm vruchtbare samenwerking tussen Silvia Tarozzi en Deborah Walker duurt bijna twintig jaar, en omvat onder meer optredens met het Dedalus Ensemble, Offlaga Disco Pax en samenwerkingen met onder meer Éliane Radigue, Philip Corner en nog veel meer. Hun nieuwste creatieve streven leidt hen naar de herinterpretatie van vrouwelijke volksliederen uit hun thuis in Emilia-Romagna: Canti di guerra, di lavoro et d'amore is een reprise van de traditionele koormuziek van de vrouwelijke rijstveldarbeiders bekend als de Mondine, wier polyfone gezangen zijn bezeten door het soort onaardse energie van bijvoorbeeld Mystères des Voix Bulgares. Begeleid door viool en cello dragen Tarozzi en Walker die voorouderlijke stemmen over naar moderne visioenen, als transportmiddelen naar tijdloze werelden.

Een zwerver met een stoffig gezicht uit the deep south begeeft zich naar Frankrijk, weinig anders hanterend dan zijn bijzonder versterkte snaarinstrumenten, en dwaalt door het land terwijl hij zijn grillige psalmen speelt - zo verbeelden we ons tenminste graag de huidige toestand van Turner Williams Jr. Deze man uit Alabama heeft eerder opgetreden onder de naam Ramble Tamble en heeft vaak samengewerkt met het New Yorkse gitaarduo Elkhorn. Hij vindt wedergeboorte in zijn door God gegeven naam, gewapend met een elektrische shahi baaja en een effectenbord die de bluesachtige folktraditie naar driedubbele psychedelische terreinen sturen. Een echte en welkome aanvulling op de straddlers van Oosters/Westers meesterschap, dat pantheon van tijdloze freaks die nooit ophouden met verbazen.

Valentina Goncharova, geboren in Kiev en nu gevestigd in Tallin, begon haar muzikale reis op 16-jarige leeftijd en volgde een klassieke opleiding aan de muziekschool van Leningrad. Verlangend om af te wijken van het raamwerk van het conservatoriumdenken, begon ze zich te vertakken in verschillende muzikale gebieden, speelde kort in de industriële groep Pop-Mechanika en baande uiteindelijk haar eigen pad toen ze haar avant-garde geïnspireerde jams op tape begon op te nemen. Tijdens haar sonische reis raakt Valentina die zoete en zeldzame plek waar elektro-akoestiek botst met New Age-gevoeligheden, waarbij frequenties zoals walviszang worden uitgenodigd om iets voorouderlijks en primordiaals aan te boren ~ haar onlangs uitgebrachte volumes met opnames en de uiterst prachtige Ocean-symfonie zijn onmisbare toevoegingen aan het componistencanon!

De Antwerpse Younes Zarhoni treedt al zo'n tien jaar consequent op en maakt muziek. Met zijn soefi-geïnspireerde elektronische project YZ heeft hij overal podia bezocht (inclusief de 2016-editie van Eastern Daze!), waarbij hij mensen liet zien dat techno zeker een geldige vorm van trance kan zijn. Zijn laatste uitstapje naar transfixatie door muziek is een onderzoek naar quadrafonische zang met een sculpturale reikwijdte en een monastiek karakter. Sobere bezweringen in het Arabisch zijn polyfonisch gelaagd, en worden afgelost door contemplatieve stiltes. Het resultaat is een gelukzalige mindmelt, sonische onderdompelingen van een zeer contemplatieve orde voor gesloten ogen en wijd open oren.

Uw gastheren voor vandaag ~ een verwarrend en eindeloos vermakelijk duo uit Brussel via Manchester en Bordeaux. BLAZIN.