Het debuutalbum Quintela van de Spaanse componist/performer/docent/onderzoeker Carme López, met melancholische en koortsdromen opwekkende Galicische doedelzakmuziek, verscheen vorig jaar op het meest tedere label Warm Winters Ltd. Ze bespeelt het instrument op haar eigen, niet-traditionele, experimentele manier om het te onderscheiden van de traditionele, door mannen gedomineerde geschiedenis. Toch zou het album, met zijn vierdelige structuur – plus een proloog en een werkelijk sublieme epiloog – en uitgebreide drones afgewisseld met ritmisch rietgetokkel en blaasachtig gesuis, de verwaarloosde houten poppen en machines in een verlaten speelgoedfabriek tot leven kunnen wekken op een manier die alleen mogelijk is in mythische volksverhalen ~ een boeiende sonische reis over een geplaveid pad.

Twee mannen in zwarte coltruien spelen gitaar onder een gebogen raam, met een kaars en wat instrumenten ertussen. Dit is geen beschrijving van een middeleeuws drieluik, maar van De Vlaamse Primitieven live in het Van Disselhuis in Geel. Freek Vreys en Jan Boudart uit Antwerpen zetten hun liefde voor Amerikaans primitivisme en folk van de Britse Eilanden om in een coherente maar opwindende mix van composities en improvisaties, waarvan de zwart-witcovers hun Bandcamp bijna tot een pagina uit een verlucht manuscript maken. Als voorprogramma van Glenn Jones speelden ze in 2023 hun eerste liveoptreden in Het Bos. Dit jaar brengen ze de mist terug naar het bos voor KRAAK Festival en vullen de plek met muziek die perfect is voor het oefenen van kalligrafie.

Iets anders, vervorming. Soms, vaag. Alles, gedempt. Giulio Erasmus neemt niet elke dag dezelfde route, maar je wilt hem deze keer vergezellen. Een passagier op een onmogelijk te definiëren post-punky/dubby/left-field trip waar veldopnames, percussie, poëzie en stompzinnige vocalen speels worden gemixt. Een sonische file, of alsof je probeert te begrijpen of de onverstaanbare omroeper perron vier of vijf zei. Als lid van de bands D.U.D.S. en Handle bracht de in Brussel wonende Mancunian artiest in 2021 zijn debuut soloalbum Re-Adjustment uit en vorig jaar zijn Second Attempt. Op Meakusma 2024 speelde hij als kwintet met The End Of The Worm en op KRAAK Fest treedt hij op met Ex-Worm 3000. Laten we hopen dat er tenminste wat vogels deze vermoeide wormen te pakken krijgen.

Als improvisator, componist, geluidskunstenaar en experimenteel muziekwetenschapper zit er een aspect van onderzoek en experiment in alles wat Leo Chang doet. De in New York gevestigde Koreaanse muzikant richt zich voornamelijk op het vinden van onconventionele manieren om met Koreaanse instrumenten en objecten te interacteren door middel van elektronische modificatie. In zijn meeslepende uitvoeringen wordt de zang versterkt door gongs met zijn zelfgemaakte instrument VOCALNORI, een Koreaanse folkhoed die tot een instrument wordt getransformeerd door er een microfoon op te bevestigen, of worden de Koreaanse dubbelrietinstrumenten piri en taepyungso tot het uiterste gedreven. Zo creëert Chang prachtige, griezelige sonische texturen, waarin sinistere drones een krachtige en vreemd geruststellende energie opbouwen, een gevoel van verbondenheid. Zoals sneeuw wat helderheid toevoegt aan een verder grijs landschap.

Na gespeeld en gecomponeerd te hebben in diverse bands en projecten (zoals doudouči ensemble, ensemble šum.um, ALAWARI en Wolfskin Ensemble…), wendt Michaela Turcerová zich tot haar trouwe altsax om, naar eigen zeggen, een soort "persoonlijke hyperwereld" te creëren. Door de saxofoon op innovatieve wijze te gebruiken, creëert de Slowaakse artieste, momenteel woonachtig in Kopenhagen, vervormde, minimalistische ritmische patronen die het best omschreven kunnen worden als het geluid dat je hoort wanneer een kat de afstandsbediening vindt en door de tv-kanalen begint te zappen, of beter gezegd: wanneer je op terugspoelen drukt (of is het vooruitspoelen?) en je leven aan je voorbij ziet trekken, zoals in die film van Adam Sandler. Turcerová's alene et (2024) is wederom een ​​ware "sonische dwaaltocht" die is uitgebracht op het Slowaakse label mappa. Dingen die uit elkaar vallen, alternatieve dimensies die in zichzelf verzinken als kortsluiting.

"Tapdance noise" klinkt als een fantasierijk genre, zelfs voor onze excentrieke microkosmos, maar hier zijn we dan met het verontrustende lawaai van het Franse duo Muon S. Kunstenaar en choreograaf Anna Gaïotti trekt een paar tapschoenen met microfoon aan, terwijl circuit bender extraordinaire Jean (Bender) de modules opvoert om beweging in geluid om te zetten. Gekrab, gekras, gekletter en knallen zijn slechts enkele van de elementen die samen een rauw geluidslandschap vormen, beheerst door vervorming en in toom gehouden door fysieke en auditieve lichamen, die zich buigen naar het magnetische en het ritmische, te rauw en te echt ~ vertrouw je zintuigen hier niet op, maar onderwerp ze liever aan de verdoving van dit bewoonde moment in disharmonie.

De Welshe harpist Rhodri Davies doorkruist vloeiend en vloeiend de tweedeling tussen improvisatie en compositie in zijn eigen unieke cadans. Met een muzikale loopbaan die meerdere decennia beslaat – als oprichter van Cranc, Common Objects, The Sealed Knot en SLW, en in samenwerking met een keur aan avant-garde-toppers (Jon Butcher, David Sylvan, David Toop, Derek Bailey, enz.) – hanteert Rhodri een radicale benadering van de harp en zijn mogelijkheden. Hij behandelt het instrument als een sculpturaal instrument waarvan het bereik verder reikt dan zijn traditionele capaciteiten, zonder ooit de liefde voor zijn folkmuziekroots te verliezen. Soms krijsend en atonaal, dan weer onophoudelijk repetitief, altijd expressief en opwindend, het effect gaat nooit verloren en is er nooit een van onverschilligheid.

Eén gedachte tijdens R. Moro's show op Troglobatem 2023 was: "Dit zou wel eeuwig kunnen duren." En inderdaad, de pittige, hartige melodieën van de ongrijpbare Moro lijken zichzelf bijna magisch en eeuwig te spelen, hoewel de eenmansband die naadloos schakelt tussen gitaar en keyboard zo echt is als maar kan. Hoewel zijn output alle kanten op kan gaan - van ambient meanders tot funhouse woestijnpsychedelica - druipt de magie van improvisatie er overal vanaf en bewandelt onbekende paden, niet alleen voor de luisteraar, maar ook voor de speler zelf. Een reeds uitverkochte cassette op het Troglosound-label biedt een voorproefje dat de mystiek alleen maar vergroot ~ laat deze melodieën jou, en je meest dansbare zelf, meevoeren naar de meest oprechte grooves.

De muziek van Seraphim Blush voelt alsof je als enige in een grote menigte herhaaldelijk wordt geraakt door een onregelmatig flikkerend stroboscooplicht. De in Yorkshire gevestigde Theia Greenaway (die ook deel uitmaakt van het even betoverende experimentele electroduo Gullet Obvs) brengt een verdraaide digitale versie van een klankschaalmeditatie samen, waarbij ze de luisteraar afwisselend toegang verleent en ontzegt tot de etherische virtuele werelden waaruit ze haar geluiden put. Verwacht abrupte overgangen, hemelse glitches en geestverruimende melodieën die een volledige onderdompeling van het lichaam vereisen. Om haar serieus transformerende cybercollages volledig te ervaren, moet je de controle loslaten en je geest laten leiden door haar sonische fragmenten uit het hiernamaals.

Gabber op z'n Frans, alsof het uit het moeras is gevist: Judith Bassuel en haar waanzinnige elektronische alter ego Shitty Shed schuilen in Villefranche-de-Rouerge. Shitty Shed construeert ritmes met waanzinnige dactylografische vaardigheid en sleept je mee in haar hol van verzadiging met de bedrieglijke rechtlijnigheid van zware drummachinevervorming, die ze met een aanstekelijke razernij te lijf gaat. Ondanks demonische hardcore techno moves, maakt de vindingrijkheid waarmee Shitty Shed haar apparatuur beheerst plaats voor een onverwacht vertrouwen in de mensheid, waarin vlees en vingers de valkuilen van machines kunnen overwinnen en het soort energieke meltdown kunnen veroorzaken waar alleen levende cellen op kunnen stuiteren.

De slinkse schandalen van Statoil baggeren de stroperige, ondoordringbare essentie van het duistere kapitaal uit en maken die (luid) hoorbaar. Een kakofonie van riffs explodeert in chaos, op de een of andere manier in zichzelf georkestreerd, en vertegenwoordigt, volgens hun bio, "de manifestatie van de middelvinger naar hyperkapitalisme, cynische grondstoffenwinning en het gebrek aan compassie voor de gewone mens". Pessimisme kan misschien wel het beste gedijen in het geschreeuw van schreeuwende ruis en opgeblazen trommelvliezen. Een tape uit 2022 met de titel Black Gold is de belangrijkste bron waar deze rommel kan worden opgegraven ~ de rest zal live moeten worden ervaren, in aanwezigheid van de enige vertegenwoordigers van "statische oliekern" terwijl hun vluchtige bestaan ​​zich in je installatie boort.

Lo-fi grootheden The Shadow Ring waren/zijn een onbetwiste invloed voor talloze artiesten met onwaarschijnlijke overtuigingen. Het duo, dat in 1993 in Kent ontstond en nu een trio is geworden, bestaande uit Graham Lambkin, Darren Harris en Tim Goss, heeft zelfs binnen de grenzen van de weirdo DIY-muziek een raadselachtige aanwezigheid gecreëerd. Ze brachten tientallen releases uit en verbijsterden het publiek met chaotische optredens gedurende hun decenniumlange carrière. Hun gebruik van griezelige instrumentatie, poëtische apathie en verstoorde elektronica creëert iets dat lijkt op staren in een sinkhole, en creëert een onheilspellende, vervreemdende en ietwat narcotische sfeer waarin alledaags puin een cryptische lokker blijkt te zijn. Hun optreden op het KRAAK Festival is misschien wel of niet de definitieve afsluiting van het verhaal van The Shadow Ring, maar wel de opening naar nieuwe hoofdstukken in deze discordante saga.

Een halve Capelo, een volle Elfo Van De Velde en een van de oprichters van het Brusselse collectief Poxcat, Eve Decampo, zet een koptelefoon op haar puntige oren om de avond tot een hoogtepunt te brengen als DJ Hyppocampo. Dankzij haar tijd als beheerder van de Brusselse mediatheek is Hyppocampo's gravende brein een rijke bron van zeldzame en vergeten pareltjes die haar mixen opfleuren, die variëren van kerkersynthballads tot carnavaleske kermistijden en razernijfeesten met één fader. De kans is groot dat je uiteindelijk de conga zult dansen ~ vrees niet, wij staan ​​vooraan in de rij!

Verontrustende cartoon-PSA's, caleidoscopische volksverhalen, psychedelische stop-motion en meeslepende uitstapjes naar geschetste werelden: de content op het YouTube-kanaal Surrealism in Motion biedt een overvloed aan gerestaureerde korte animatiefilms, die vaak verloren gegane media en obscuur werk weer zichtbaar maken. Met de nadruk op duistere, surrealistische en laat-20e-eeuwse undergroundscene, wordt het kanaal beheerd door The Archivist (bijgestaan ​​door The Visceralist, The Obscurantist en The Voyeurist). Hij heeft zich welwillend ontdaan van zijn mysterieuze sluier om meer dan een uur aan hallucinerende animaties te cureren voor ons festival, die de hele dag in de theaterzaal op de bovenverdieping te zien zijn!