“An Interlude to the Outermost” combineert de duistere mantra-achtige folk van zijn eerste plaat met snedige folkrock, intense melodieën en snijdende weltschmertz. Zijn punkroots zijn nog steeds duidelijk te horen in zijn krachtige stem, de thematiek nog steeds heidens.

Het verschil met “If the Sky falls, We Shall catch Larks” is dat we op het nieuwe album veel meer het werk van een band horen, met in detail uitgewerkte arrangementen en dito productie. “An Interlude for the Outermost” is zo het ontroerend meesterwerkje geworden dat we van Kiss The Anus Of A Black Cat verwacht hadden.

De opnames van “An Interlude For The Outmost” begonnen in augustus 2006, toen Heeren samen met gitarist De Maré en drummer David Stubbe (ex-Thee Plague of Gentlemen) voor acht dagen een ruimte van kunstencentrum Vooruit inpalmde om er de basis van zijn nieuwe plaat op te nemen. Gaandeweg begon Heeren de plaat meer vorm te geven, ondermeer door verschillende muzikanten stukken te laten inspelen en computergewijs alles op de goeie plaats te krijgen. Thematisch legt Heeren hier ook weer zijn ziel volledig bloot. Een volle cd lang torst hij alle pijn van de wereld op zijn schouders. Hoewel er hier en daar een melodie opflakkert die het tegendeel zou kunnen bewijzen, heeft de teneur van dit album weinig te maken met levensvreugde. Enerzijds de erfenis van 09/11 en anderzijds de banaliteit van het individu en de vervlakking van de samenleving zijn de voornaamste bekommernissen van deze jonge muzikant. Die desillusie probeert hij in zijn teksten en muziek te verwerken. En hoe… Met de rockbezetting waarin Heeren duidelijk zijn draai gevonden heeft, is het nieuwe album een van de hoogtepunten uit de huidige darkfolkbeweging geworden.