Soms heel lief, soms bedreigend. Wio verspeelt geen tijd. Zijn muziek is direct en het doel is voor iedereen zichtbaar. Luister gewoon naar zijn stem, fluisterend, maar toch voor iedereen hoorbaar. Zijn gitaarlicks resulteren in zulke mooie songs dat je je af vraagt waarom hij zich niet in dezelfde afdeling bevindt als Nick Drake, Flying Saucer Attack, (vroege) Smog of Alastair Gallbraith. Zijn tweede album op (K-RAA-K)3 is simpel weg alles wat er van verwacht werd. Natuurlijk is het niet allemaal pure songwriting, maar probeert hij op zijn eigen manier het gat te vullen tussen experiment, pop en pure lovesongs. Zijn eerste album was echt lo-fi, dit is dan weer echt hi-fi en tevens zijn eerste echte album (aangezien zijn vorige een verzameling van tapes en radiosessies was). Wio is de nummer 1 als het aankomt op onversneden emotie.