Wat ooit vrije pop door een duo gespeeld was, is nu vrije folk door een zevenkoppig ensemble. De taal van de songs is terug Fins, en de menselijke stemmen rusten op een warm weefsel van akoestische en elektronische instrumenten. Uitgebalanceerde gearrangeerde songs worden afgewisseld met geïmproviseerde nummers, allemaal even ambachtelijk klinkend.

Er is veel gebeurd sinds Kiila’s Heartcore (2001). De band besteedde bijna twee jaar met het zoeken naar een richting om dan zelfverzekerd Silmät Sulkaset in minder dan een jaar af te werken (behalve het geïmproviseerde Kivia ja Taivasta, dat dateert van een winteravond in Ulvila, veel langer ervoor). De koersverandering kan deels verklaard worden door de nieuwe leden. In de loop van de drie jaar, werden vijf van hun vrienden ook bandleden. Juho Kaitajärvi, Markus Mäki, Laura Naukkarinen, Juri Puhakka en Sami Rouhento brachten allerlei invloeden mee; dankzij hun bijdragen is het album vooral de oogst van een collectieve inspanning. De huidige vaste, doch flexibele, line-up heeft Kiila aangezet om meer op te treden dan vroeger. Het gebied waarin ze werkzaam waren is verlegd naar het buitenland: in 2003 trad Kiila op in Zweden, Nederland, Denemarken en België op het (K-RAA-K)3-festival. Ze sliepen weinig, reden veel, speelden op leuke plaatsen en ontmoetten toffe mensen.

Fonal Records bracht ook een collectie van Kiila muziekvideos uit op VHS in limited edition. Op bestaande video’s tonen elf regisseurs hun visuele impressies van de nummers op ‘Heartcore’ en ‘the Free Will is Hard to Kill’ ep. Sommige van deze video’s zijn al in Europa en in Zuid-Amerika getoond. Twee Kiilavideo’s zijn in het begin van maart opgedoken in de muziekvideo-screenings op het Tampere Film Festival