De Gentse skyline heeft lage pieken en verbergt haar gruwelen in het volle zicht ~ loop langs de beek en je wordt al snel geconfronteerd met façades die lonken naar hun verhalen en geheimen, de engelen en demonen die deze stad bouwden en haar mortel en steen in een onlosmakelijke omhelzing omarmen. Het is tegen deze ongewone achtergrond dat Benoît Monsieurs de persona Venediktos Tempelboom heeft gekoesterd. Met de 12-snarige gitaar als zijn hoofdinstrument creëert de autodidactische muzikant passages die fingerpicking Americana en oosterse transcendentie naar de Vlaamse velden brengen, met kronkelende composities die de essentie van giganten als John Fahey, Robbie Basho en Jack Rose destilleren en deze omhullen met de duistere dronemelancholie van Funeral Folk/KRAAK-veteranen als Silvester Anfang, Helvete en Ignatz. Het resultaat zijn klinkende meditaties van ontzag en angst, flamboyant en grotesk, maar toch ronduit betoverend in hun ongewortelde sonische beeldspraak.

Op zijn debuut-LP, Syne Vuyle Hoeck, combineert Tempelboom zijn invloeden – zowel Oost, West als diep Vlaanderen – tot een stortvloed aan acid-doordrenkte nummers die zich verspreiden in een kenmerkende muzikale iconografie. Elke compositie draagt ​​een facet met een gelijke nadruk op engel en demon: de plechtige opener "De woelige rit op een roze wolkje" is een aaneenschakeling van melodieën met een peinzende zwaarte en hoopvolle terzijdes, terwijl hints van ragtime-opgewektheid leiden tot sombere overpeinzingen in een volledig heldere koerswijziging; "Ocharme Ochgod" is een sobere boetedoening, die zich langzaam en bijna onmerkbaar opbouwt tot een wirwar van lijnen die zich onverbiddelijk terugrollen in hun broeierige ruggengraat; de echoënde tapeloop van "In Flock" galmt en kwelt, stalen scherpte en gerafelde magnetische desintegratie vinden een onwaarschijnlijke gemeenschappelijke basis; "El Contrario" wijkt onverbiddelijk af in een oosters getinte openheid die doet denken aan de rauwe dagen van Six Organs en maakt op een zenuwslopende manier plaats voor een krachtige - durven we zeggen opgewekte - ontknoping. En zo begeeft men zich in de diepten van het Tempelboomiaanse universum, een plek van hoogdravend drama en lage moraal, bewoond door een grappenmaker die euforie en verdriet in gelijke mate inzet. Net zoals de snaren van zijn gitaar als vonken in het donker weerklinken, zo blijft zijn muziek hangen in de bodem van onze menselijkheid, geurend naar het soort vrede dat men alleen kan sluiten met de demonen van het zelf.