Hij begon zijn muzikale zoektocht met het schrijven van basic gitaarpop, maar al snel ontdekte hij de geneugten van de sampler, zonder daarbij zijn gitaar aan de wilgen te hangen. Zijn eerste cd onder de naam Köhn op (K-RAA-K)3 werd door de pers zo positief onthaalt dat hij er direct een plaatsje in het voorprogramma van Sonic Youth meemee wist te veroveren. En inderdaad, Köhn is een van de weinige elektronicaprojecten die verfrissende en opwindende optredens weet neer te zetten. Ondertussen werkte hij aan de opvolger van zijn debuut. Wat al uit zijn live optredens bleek, wordt op deze nieuwe schijf bevestigd: (KÖHN)2 is een gigantische stap voorwaarts ten opzichte van zijn debuut. Het nieuwe album is warmer en volwassener. Köhn experimenteert duchtig met beats en melodieën alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. Vreemde geluiden houden je alert en doen je checken of er toch niets mis is met je stereo-installatie. Tussen al het elektronisch geweld duikt er af en toe een gitaar en een stem op. Met haperende cd’s en scratches worden er zigzag melodieën gecreëerd. Jürgens geluidsbibliotheek zal op het eerste gehoor misschien vreemd lijken, maar als je dieper luistert, ontdek je echte popmuziek. Waar elektronische acts als Oval, Noto en Farmers Manual zich vooral toeleggen op geluid an sich, probeert Köhn deze geluiden te gebruiken om er echte songs mee te smeden. Je zal dancetracks horen, maar ook ambientsounds waarbij musique concrète in de clinch gaat met Pavement.