Hiermee sluit hij een tijdperk van een dozijn 7inches, lp’s, tapes en cd’s in stijl af. En wat een vaarwel is dit! Weg zijn alle structuren, nuances en zacht uiteenvallende geluiden. Twee lange nummers, respectievelijk 28 en 14 minuten. Het langste nummer bestaat uit vrij gitaargepulk met micro’s die twijfelachtige tonen proberen te grijpen, sputterende taperecorders die weigeren om te registreren en moleculen die oordoppen onschadelijk maken. Heel abstract maar daarom niet minder betoverend. Het korte nummer is iets kalmer. Zachte loops die doen denken aan Philip Jeck, bijna te omschrijven als ambient zonder in de val van de ‘leegheid’ te trappen. Jason bewijst hier gewoon dat hij een schitterend gitarist is. Hij speelt gitaar alsof zijn leven ervoor bestemd is, gaande van zachte gitaartoetsen tot pure mishandeling. Tevens de derde cd in onze gitaarimproserie (zie ook Shifts en ES).