De Batteries in een notedop
De Batteries
We kwamen op de naam De Batteries, van “Oud ijzer, koper, lood en zink, versleten batteries en ouw stoven”, zodat wanneer we op middelbare leeftijd zijn gekomen, we een comeback kunnen maken als “De Versleten Batteries”. Dit was Dennis Tyfus ter ore gekomen, en hij vroeg of we wilden komen spelen op Ultra Eczema’s Kortste Einde in Bagger. We zeiden ja, maar we hadden nog niks, dus het moest wel. En zo is het gestart.
Dennis Tyfus ontmoette hen al eerder, toen enkele kunststudenten voor de reeds ter ziele gegane internationale punkband The Verboden Boys een eigen chapter opstartte.
DB
Mathias MU, Wannes Cools, Ilja Kleinjans en ik waren begonnen als The Verboden Boys (Chapter De Urne), een project van Ultra Eczema. We oefenden op school in de Kerkstraat (Sint Lucas Antwerpen), en Clara had ons gehoord. Clara stelde voor om fluit te komen spelen bij ons, wat heel leuk was. Maar Clara en ik merkten dat we niet veel lawaai mochten maken, dus zeiden we dat we gewoon met ons twee lawaai zouden maken. Met De Batteries hebben we eerst overdag in mijn living muziek gemaakt, nu hebben we een atelier in Berchem (we zijn ondertussen allebei afgestudeerd). We mogen daar pas na 17u spelen tijdens de week, want naast ons atelier zit een architectenbureau. Ik denk dat we het beiden leuker vinden om overdag te oefenen, want ‘s avonds worden we soms een beetje lui.
De muziek van de Batteries heeft geen finale vorm. Ze beoefenen een vorm van amateurisme die over de kern van het woord gaat: liefhebben.
DB
Wij doen eigenlijk maar wat. We zijn technisch niet zo sterk. We worden wel altijd heel blij als er een leuk geluidje uit onze instrumentjes en machientjes komt, en dan werken we daarop verder, laag per laag. We proberen onze instellingen dan zo goed mogelijk te onthouden, zodat we telkens toch ongeveer hetzelfde geluid en ritme uit de instrumenten kunnen krijgen.
Ze coverden Little Trouble Girl van Sonic Youth omwille van de melodie en de tekst, een lied waarin een meisje vertelt dat ze zich nooit helemaal zal prijsgeven en in bescheiden mate haar non-conformistische houding koestert.
En omdat kunst en muziek nooit alleen bestaan, en steeds een zoektocht is die eender welke richting kan nemen, zijn hier een aantal bronnen waar de Batteries warm van worden:
DB
Park Pardon, Borokov Borokov, Ria Paqueé en Guilherme De Oliveira, ‘s ochtends opstaan met radio Klara, Chelsea Girl van Nico, en Françoise Hardy. Weather Report, Telemann, Peaches, Strip-teas van Jiří Šlitr & Jiří Šust voor de soundtrack van ‘Sedmikrásky’ (‘Daisies’), ‘Magic and Ecstasy’ van Ennio Morricone, Files for Deafs van Ilja Kleinjans, The Monks, The Nurse, X-ray Spex, The Screamers, Ignatz & de stervende honden, Laurie Anderson, The Sugarcubes, een mooie roze 7” van Ladies Who Lunch (‘Kims we love’), waar covers van liedjes van Sonic Youth op staan, Fluwelen Koord, Daniel Johnston, de zusjes Deradoorian, CE Schneider Topical, Jib Kidder, Mariah, ‘Plantasia’ van Mort Garson (voor de planten), Aawaawaa van Woo...
Het werk van Jeremy Deller, Roman Signer, Eneliis Semper uit Estland, Baldvin Einarsson, Sine Van Menxel, Jelle Spruyt, Gijs Waterschoot en Rien Schellemans, Valgerður Sigurðardóttir, Liese Vanhove, Stef van Looveren, Human Organ Orchestra van Jo Caimo, de keramieken instrumenten van Maika Garnica die ze bespeelt in Sui Moon, het schuurpapier van Cuntst, het pieppak van Clara Lissens, Gedane Zaken van Gerard Herman, de sculpturen van Timo Van Grinsven, de reizen van Michèle Matyn.
N.v.d.r: Ter afsluiting een haiku
De ijzermarchand
Glijdt langzaam door de straten
Zijn wagen nooit leeg